Data Center -همچنین به عنوان دیتا سنتر یا مرکز داده نیز شناخته می شود – ممکن است یک ساختمان، یک فضای اختصاصی در یک ساختمان، یا گروهی از ساختمان‌ها باشدکه برای قرار دادن سیستم‌های کامپیوتری و اجزای مرتبط با آن، استفاده می‌شود. Data Center ها شامل سرورهای فیزیکی یا مجازی هستند که از طریق شبکه و تجهیزات ارتباطی به صورت داخلی و خارجی برای ذخیره، انتقال و دسترسی به اطلاعات دیجیتال به هم متصل می شوند. هر سرور دارای یک پردازنده، فضای ذخیره سازی و حافظه است، شبیه به یک کامپیوتر شخصی اما با قدرت بیشتر.
Data Center چیست؟
دیتا سنتر تسهیلاتی متشکل از رایانه های شبکه، سیستم های ذخیره سازی و زیرساخت های محاسباتی است که سازمان ها از آن برای جمع آوری، پردازش، ذخیره و انتشار مقادیر زیادی داده استفاده می کنند. یک کسب و کار معمولاً به شدت به برنامه ها، خدمات و داده های موجود در یک مرکز داده متکی است و آن را به یک دارایی حیاتی برای عملیات روزمره تبدیل می کند. یک مرکز داده بزرگ یک عملیات در مقیاس صنعتی است که به اندازه یک شهر کوچک برق مصرف می کند
مرکز داده حیاتی ترین و اختصاصی ترین دارایی های یک سازمان را در خود جای داده اند. بنابراین برای تداوم عملیات روزانه حیاتی هستند. تقریباً از تمامی محاسبات، ذخیره سازی داده ها و برنامه های کاربردی شبکه و تجاری برای شرکت پشتیبانی می کنند. آنها تا جایی که تجارت یک شرکت مدرن بر روی رایانه اجرا می شود.
مرکز داده همان تجارت است.
dakhtesite.com
چند نمونه از خدمات مرکز داده عبارتند از: نصب و نگهداری سخت افزار. توزیع برق مدیریت شده سیستم های قدرت پشتیبان.
انواع Data Center چیست؟
بسته به مالکیت و الزامات دقیق یک کسب و کار، اندازه، شکل، مکان و ظرفیت دیتا سنتر ممکن است متفاوت باشد. انواع مرسوم دیتا سنتر شامل موارد زیر است:
- مراکز داده سازمانی : این مراکز داده اختصاصی توسط سازمان ها برای کاربران نهایی داخلی خود ساخته شده و متعلق به آنهاست. آنها از عملیات فناوری اطلاعات و برنامه های کاربردی حیاتی یک سازمان پشتیبانی می کنند و می توانند هم در محل و هم خارج از سایت قرار گیرند.
- مراکز داده خدمات مدیریت شده : این مراکز داده که توسط اشخاص ثالث مدیریت می شوند، تمام جنبه های ذخیره سازی داده ها و خدمات محاسباتی را ارائه می دهند. شرکت ها به جای خرید، زیرساخت ها و خدمات را اجاره می کنند.
- مراکز داده مبتنی بر Cloud : این مراکز داده توزیع شده خارج از سایت توسط ارائه دهندگان ابری شخص ثالث یا عمومی مانند خدمات وب آمازون، مایکروسافت آژور یا Google Cloud مدیریت می شوند. بر اساس یک مدل زیرساخت به عنوان یک سرویس، زیرساخت اجاره ای به مشتریان امکان می دهد یک مرکز داده مجازی را در عرض چند دقیقه فراهم کنند.
- مراکز داده کولوکیشن : این فضاهای اجاره ای در داخل تاسیسات هم لوکیشن متعلق به اشخاص ثالث است. سازمان اجاره‌دهنده سخت‌افزار و مرکز داده زیرساخت‌ها شامل فضای فیزیکی، پهنای باند، سرمایش و سیستم‌های امنیتی را تامین و مدیریت می‌کند. Colocation برای سازمان هایی جذاب است که می خواهند از هزینه های سرمایه ای کلان مرتبط با ساخت و نگهداری مراکز داده خود اجتناب کنند.
- مراکز داده لبه : اینها امکانات کوچکتری هستند که با نزدیکتر بودن جغرافیایی به لبه شبکه و منابع داده، مشکل تأخیر را حل می کنند.
- مراکز داده فرامقیاس : مترادف با ارائه دهندگان مقیاس بزرگ، مانند آمازون، متا و گوگل، این زیرساخت های محاسباتی فوق مقیاس تراکم سخت افزار را به حداکثر می رساند، در حالی که هزینه های سرمایش و هزینه های اداری را به حداقل می رساند.
دیتا سنتر چگونه کار می کنند؟
یک مرکز داده، که سازمان را قادر می سازد تا منابع و زیرساخت های خود را برای پردازش، ذخیره سازی و ارتباطات جمع آوری کند، شامل موارد زیر است:
- سیستم های ذخیره سازی، اشتراک گذاری، دسترسی و پردازش داده ها در سراسر سازمان؛
- زیرساخت فیزیکی برای پشتیبانی از پردازش داده و ارتباطات داده؛ و
- ابزارهایی مانند خنک کننده، برق، دسترسی به امنیت شبکه و منابع تغذیه بدون وقفه (UPS).
- جمع آوری تمام این منابع در یک مرکز داده، سازمان را قادر می سازد تا کارهای زیر را انجام دهد:
- حفاظت از سیستم ها و داده های اختصاصی؛
- متمرکز کردن کارکنان، پیمانکاران و فروشندگان فناوری اطلاعات و پردازش داده ها؛
- اعمال کنترل های امنیت اطلاعات در سیستم ها و داده های اختصاصی؛ و
- با تجمیع سیستم های حساس در یک مکان، صرفه جویی در مقیاس را تحقق بخشید.
زیرساخت یک مرکز داده چیست؟
کسب‌وکارهای کوچک ممکن است با چندین سرور و آرایه‌های ذخیره‌سازی شبکه‌شده در یک کمد یا اتاق کوچک با موفقیت کار کنند، در حالی که سازمان‌های محاسباتی بزرگ ممکن است فضای انبار عظیمی را با تجهیزات و زیرساخت مرکز داده پر کنند. در موارد دیگر، مراکز داده را می توان در تاسیسات سیار مونتاژ کرد، مانند کانتینرهای حمل و نقل، که به عنوان مراکز داده در یک جعبه نیز شناخته می شوند، که می توانند در صورت لزوم جابجا و مستقر شوند.
با این حال، مراکز داده را می توان با سطوح مختلفی از قابلیت اطمینان یا انعطاف پذیری تعریف کرد، که گاهی اوقات به عنوان لایه های مرکز داده از آن یاد می شود. در سال 2005، مؤسسه استانداردهای ملی آمریکا و انجمن صنعت ارتباطات، استاندارد ANSI/TIA-942 را با عنوان «استاندارد زیرساخت مخابراتی برای مراکز داده» منتشر کردند که چهار سطح از دستورالعمل های طراحی و پیاده سازی مرکز داده را تعریف می کند.
سطوح را می توان با منابع موجود، ظرفیت های مرکز داده یا تضمین های زمان کار متمایز کرد. موسسه Uptime سطوح مرکز داده را به صورت زیر تعریف می کند:
- سطح یک : اینها ابتدایی ترین نوع مراکز داده هستند و یک UPS را در خود جای داده اند. مراکز داده Tier I سیستم های اضافی را ارائه نمی دهند، اما باید حداقل 99.671% آپتایم را تضمین کنند.
- سطح دو : این مراکز داده شامل افزونگی سیستم، برق و خنک کننده هستند و حداقل 99.741% آپتایم را تضمین می کنند.
- سطح سه : این مراکز داده تحمل خطای جزئی، 72 ساعت حفاظت در برابر قطع، افزونگی کامل و ضمانت 99.982% آپتایم را ارائه می دهند.
- سطح چهار : این مراکز داده 99.995% uptime – یا حداکثر 26.3 دقیقه از کار افتادن در سال – و همچنین تحمل کامل خطا، افزونگی سیستم و 96 ساعت حفاظت از قطع را تضمین می کنند.
